Όταν ο γιος μου έγινε 7 χρονών άλλαξαν τα ενδιαφέροντά του. Από τα πολύ παιδικά παιχνίδια πέρασε στα πιο "αγορίστικα”. Οι φίλοι του στο σχολείο έπαιζαν ποδόσφαιρο, αντάλλασσαν κάρτες, έπαιζαν πόλεμο και κυνηγητό με τα κορίτσια. Του άρεσε που ήταν μέρος της παρέας των αγοριών αλλά κάτι τον ανησυχούσε. Ένα βράδυ πριν κοιμηθεί μου είπε "μαμά, δεν είμαι γενναίος σαν τα άλλα αγόρια”. Άρχισε να κλαίει. Δεν ήταν ‘αρχηγός’ όπως ο καλύτερος φίλος του, δεν τον άφηναν να παίζει ποδόσφαιρο επειδή δεν ήξερε, δεν ένιωθε σιγουριά να παίξει "πόλεμο”.
Όλα τα παιδιά έχουν μέσα τους θάρρος. Απλά δεν έχουν όλα τους ίδιους ρυθμούς. Κάποια πέφτουν στο παιχνίδι κι ό,τι γίνει, κι άλλα σκέφτονται, περιμένουν να νιώσουν έτοιμα. Αλλά ο γιος μου ήθελε. Ήθελε να νιώσει "γενναίος”, ένιωθε πίεση από τους συνομήλικούς του. Ήταν η σειρά μου να του υπενθυμίσω τι σημαίνει θάρρος και πόσο γενναίος είναι στα αλήθεια.
"Είμαι εδώ”
Δεν παίζεις ποδόσφαιρο επειδή σκέφτεσαι ότι μπορεί να χτυπήσεις ή ότι δεν θα βάλεις γκολ. Ίσως οι φίλοι σου καταλάβουν ότι δεν είσαι καλός. Έχεις άγχος. Αλλά όλες αυτές οι σκέψεις είναι ένας τρόπος να προστατεύεις τον εαυτό σου, μέχρι να νιώσεις σιγουριά ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Τα παιδιά σε αυτή τη διαδικασία θέλουν τους γονείς τους να είναι εκεί, να στηρίζουν, να τα πιάσουν αν πέσουν. Είμαστε η σιγουριά, η σταθερότητα, η βοήθεια και πρέπει να νιώθουν ότι θα τα βοηθήσουμε ό,τι κι αν γίνει.
Δείτε περισσότερα στο themamagers.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
