Αεικίνητη, παίζει τένις, κάνει σκι, καταδύσεις και γιόγκα, αναρριχάται σε κορυφές και γεμίζει το feed της με εικόνες που εμπνέουν και σίγουρα σε ξεσηκώνουν να αλλάξεις τρόπο ζωής.
Μαρίνα, τι σε κάνει να παίρνεις τα βουνά;
Αγαπώ τη φύση γενικά, βουνό και θάλασσα. Χάρη στο επάγγελμα, πλέον έχω την επιλογή να δουλεύω από παντού και έτσι αποφεύγω τον Αύγουστο τα νησιά, γιατί δεν αντέχω την πολυκοσμία. Ζω στην Αθήνα και δε μου αρέσει να περνάω τις διακοπές μου με μποτιλιάρισμα και αγωνία αν θα βρούμε να βάλουμε κάπου την πετσέτα μας ή να κλείσουμε τραπέζι για να φάμε το βράδυ. Έτσι, τον Αύγουστο συνήθως παίρνουμε τα βουνά που έχει δροσιά και τα πράγματα είναι πιο ήρεμα. Εκεί δουλεύουμε και παράλληλα κάνουμε διακοπές με φίλους που αγαπούν την πεζοπορία, την ορειβασία και τις ομορφιές των βουνών μας.
Ποια μαθήματα ζωής έχεις πάρει κάνοντας πεζοπορία και κατακτώντας κορυφές;
Η ανάβαση σε μια κορυφή είναι σαν τον μαραθώνιο, το ότι καταφέρνεις να την κατακτήσεις δίνει το στίγμα για όλα τα άλλα στη ζωή σου. Νιώθεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αρκεί να βάλεις στόχο, να κάνεις καλή προετοιμασία και να μη σταματήσεις μέχρι να τα καταφέρεις. Κατεβαίνοντας από το βουνό, είσαι πιασμένος παντού, αλλά και πιο δυνατός, πιο ανθεκτικός ψυχικά. Έκανες κάτι δύσκολο και τα κατάφερες. Είναι μεγάλη ικανοποίηση και τονώνει την αυτοπεποίθηση. Μόλις κατέβεις, αρχίζεις να ονειρεύεσαι την επόμενη κορυφή. Θα το πρότεινα και σε γονείς με παιδιά. Είναι μάθημα ζωής.
Πότε έβαλες την άσκηση στη ζωή σου; Τι άλλο κάνεις για να παραμένεις σε φόρμα;
Είμαι στον αθλητισμό από τη στιγμή που οι γονείς μου, εκεί κοντά στα εννέα μου χρόνια, αποφάσισαν μια μέρα να σηκωθούν από τον καναπέ και να ξεκινήσουν μια σειρά από σπορ. Παίζω τένις φανατικά από τότε, έχω κάνει σκι σε σχεδόν κάθε πλαγιά της Ευρώπης, έχω δύο διπλώματα στις καταδύσεις και έπαιζα βόλεϊ στον ΖΑΟΝ και στα κλιμάκια της εθνικής. Από το 1986 η οικογένειά μου έχει το Sunny Sports Club στα βόρεια προάστια και εκεί μέσα έχω μεγαλώσει και εγώ αλλά και η κόρη μας. Μπορεί να το ενοικιάσαμε πριν από την πανδημία, γιατί η μητέρα μου βγήκε στη σύνταξη, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να αθλούμαι καθημερινά. Τελευταία έχω βάλει στη ζωή μου και τη γιόγκα, την οποία χάρη σε ένα ματ και το κινητό μου "κουβαλάω" μαζί μου σε όλα τα ταξίδια μου.
Μοιράζεστε με τον Κώστα (σ.σ. Κρομμύδα) την ίδια αγάπη για τη συγγραφή, αλλά και τη φύση και την άσκηση. Πόσο σημαντικό είναι να κινείσαι με τον σύντροφό σου σε κοινό πλαίσιο συνηθειών αλλά και αξιών;
Πολύ σημαντικό! Έχουμε την ίδια φιλοσοφία ζωής, ότι η άσκηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας και γίνεται ακόμα πιο σημαντική στην ποιότητα ζωής μας όσο μεγαλώνουμε. Αυτό είναι κάτι που έχουμε μάθει και στην κόρη μας. Επίσης, μας δίνει πολλές ευκαιρίες να κάνουμε πράγματα παρέα. Οι τρεις μας δημιουργούμε και μοιραζόμαστε στιγμές που αναζωογονούν σώμα και ψυχή, ενώ γεμίζουμε τις βαλίτσες της παιδικής ηλικίας της κόρης μας με όμορφες αναμνήσεις.
Ποια είναι η επαφή σου με τη φύση και ποια βαθύτερη ανάγκη σού καλύπτει;
Νομίζω ότι η ανάγκη που μου καλύπτει είναι περισσότερο ψυχική παρά σωματική. Η φύση και ειδικά η άσκηση στη φύση ξεκουράζει το μυαλό μου, με χαλαρώνει, μου δίνει ιδέες και με γεμίζει ευφορία. Είναι, θα έλεγα, ψυχοθεραπεία για εμένα. Όταν τα βρίσκω σκούρα, θα βγω να περπατήσω, θα πάω για ποδήλατο ή θα πάρω τα βουνά, όπως είπες κι εσύ πολύ εύστοχα. Όταν αυτό συνδυάζεται και με φίλους και ταξίδια, νομίζω ότι είναι το καλύτερο φάρμακο για κάθε στενοχώρια.
Μιλώντας κάτω από τη βαριά σκιά των πλημμυρών στη Θεσσαλία, νιώθεις να κυριαρχεί υπόκωφα ένα αίσθημα φόβου για το μέλλει γενέσθαι; Ποιες οι σκέψεις σου και ποιο το θετικό σου πλάνο ψυχικής επιβίωσης;
Βλέπω ότι τα γεγονότα συχνά μας ξεπερνούν και τα χτυπήματα είναι το ένα μετά το άλλο. Δεν τα προλαβαίνουμε. Πιστεύω ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η κλιματική αλλαγή έχει ήδη γίνει κλιματική κρίση και να προσαρμοστούμε ανάλογα. Να προσαρμόσουμε τις πολιτικές μας και να απαιτήσουμε καλύτερο σχεδιασμό και αποτελεσματικές λύσεις. Δεν είναι πια ένα πρόβλημα που μπορούμε να βάζουμε κάτω από το χαλί για τις επόμενες γενιές, όπως έκαναν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Εμείς και τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα θα επωμιστούμε όλο αυτό το βάρος αυτής της αναγκαίας προσαρμογής και πρέπει να δράσουμε τώρα για χάρη τους. Έχουμε ήδη αργήσει και όσα κάνουμε μέχρι τώρα είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Μίλησέ μας για Το νησί του Ποτέ-Ποτέ, που μόλις κυκλοφόρησε! Πώς το εμπνεύστηκες, ποια η ιστορία του, ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσει στα παιδιά;
Το βιβλίο μιλάει για μια στρουθοκάμηλο, τον Ποτέ-Ποτέ, που ζει σε ένα τέλειο και ειδυλλιακό νησί στη μέση του ωκεανού. Είναι ένας πολύ χαλαρός τύπος, που δεν έχει κανέναν λόγο να κουνηθεί από το νησί του. Όμως, ένας ένας, φίλοι και περαστικοί, τον προειδοποιούν ότι το "τέλειο" νησί του φαίνεται ότι... βουλιάζει! Εκείνος αρνείται να αντιμετωπίσει την κατάσταση, μέχρι που τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Τι θα συμβεί, τελικά, στον Ποτέ-Ποτέ; Θα καταφέρει να προσαρμοστεί ή θα βουλιάξει μαζί με το νησί του;
Με αυτό το βιβλίο ήθελα να μιλήσω στα παιδιά για την προσαρμοστικότητα, που, σύμφωνα με την UNESCO, είναι μία από τις βασικές δεξιότητες του 21ου αιώνα και ένα από τα θεμέλια της ψυχικής ανθεκτικότητας στα παιδιά, αλλά και την ανάγκη να αλλάξουμε για να αντιμετωπίσουμε την κλιματική κρίση. Παρακολουθώ εδώ και χρόνια να βουλιάζουμε αργά και βασανιστικά χωρίς να κάνει κανείς τίποτα γι’ αυτό και μου φαίνεται παράλογο.
Η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός και το κόστος της αναβλητικότητάς μας, δυστυχώς, όπως βλέπουμε γύρω μας, είναι ήδη τεράστιο. Η ζωή, ειδικά για τη γενιά που μεγαλώνει σήμερα, παρουσιάζει συχνές, αναπάντεχες και δραματικές αλλαγές, οι οποίες δοκιμάζουν την ανθεκτικότητα και την προσαρμοστικότητά της. Αυτές τις αλλαγές δεν μπορούμε να τις προβλέψουμε, άρα δεν μπορούμε και να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας γι’ αυτές.
Το βιβλίο μιλάει για το πώς μπορούμε να αξιοποιούμε τις εκάστοτε συνθήκες για να μετατρέπουμε τα εμπόδια σε εφόδια για την εξέλιξή μας και έρχεται με σελίδες και ασκήσεις για τους γονείς, ώστε να βάλουν την έννοια της προσαρμοστικότητας στη ζωή όλης της οικογένειας. Μάλιστα, ένας από τους τρόπους που προτείνουμε είναι να φέρουμε τα παιδιά κοντά στη φύση. Αν τη γνωρίσουν και την αγαπήσουν, είναι πιο πιθανό και να θελήσουν να την προστατέψουν.
Δεν μπορούμε να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για το τι θα αντιμετωπίσουν, γιατί ούτε κι εμείς γνωρίζουμε. Μπορούμε, όμως, να τους δώσουμε τις δεξιότητες για να βρουν τις λύσεις μόνα τους, όταν έρθει η ώρα. Η αυτοπεποίθηση, η ευγνωμοσύνη και η προσαρμοστικότητα είναι τέτοιες δεξιότητες και τα τελευταία τέσσερα βιβλία μου πιάνουν την ψυχική ανθεκτικότητα από διαφορετικές πλευρές.
"Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα". Αν θα μπορούσες τον κόσμο να άλλαζες, τι θα έκανες αλήθεια, Μαρίνα;
Θα ήθελα να μην υποφέρει κανένα παιδί, πουθενά και ποτέ. Θέλω έναν κόσμο όπως τον "ζωγραφίζουμε" στα παιδιά: με καλοσύνη, αλληλεγγύη, αγάπη και ελπίδα. Δεν είναι τυχαίο ότι έχω διαλέξει να ζω στον κόσμο των παιδιών. Με πληγώνει αφάνταστα ο άλλος, ο κόσμος των ενηλίκων.
Note: Το καινούριο της παιδικό βιβλίο Το νησί του Ποτέ-Ποτέ (εκδόσεις Διόπτρα) διαβάζεται άνετα σε καναπέ, αλλά η ανάγνωσή του όταν βρίσκεσαι σε ένα πάρκο ή δίπλα στη θάλασσα απλά είναι απόλαυση.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
